Калі глядзіш на яе карціны, не адразу верыцца, што іх малявала 13-гадовая
дзяўчынка. Настаўнікі жывапісу Уздзенскай школы мастацтваў, дзе вучыцца Аня,
гавораць, што яе здольнасці намнога вышэйшыя, чым патрабуе ўзровень 3 класа.
Любоў да жывапісу, жаданне вучыцца дапамагаюць юнаму таленту дасягаць пэўных
творчых вяршынь.
— Аня заўсёды з задавальненнем прымае ўдзел у розных конкурсах, — расказвае
выкладчыца Т.В.Меркуль. — Нашы дзеці пастаянна ўдзельнічаюць у міжнародным
конкурсе "Дзень зямлі”, які праводзіцца ў Мінску.
У першы ж год, калі Аня даслала на яго сваю работу, яна стала дыпламанткай,
у наступным годзе атрымала падзяку. А ў апошнім раённым такім жа конкурсе Аня
заняла першае месца сярод навучэнцаў сярэдняй групы.
Практычна кожны год яе малюнкі прызнаюцца лепшымі ў конкурсах, якія
праводзіць дзіцячая бібліятэка, а ў мінулым годзе мы даслалі Аніны работы ў
Чэхію на конкурс дзіцячага малюнка, але пра вынікі яшчэ не ведаем.
Пасля такога расповяду пра дасягненні простай вясковай дзяўчынкі мы не
маглі не сустрэцца з ёю.
—
Аня, адкуль у цябе мастацкія здольнасці, у тваёй сям’і ёсць мастакі ці ты адна
такая?
— Тата мой добра малюе, а сястра Таня
працуе ў мінскай школе настаўніцай малявання і па саломцы.
—
Калі ты ўпершыню пачала маляваць?
— Яшчэ да таго, як пайшла ў школу. Мне
тата маляваў, а я размалёўвала. А потым і сама навучылася.
—
Што табе больш за ўсё падабаецца маляваць?
— Я з дзяцінства люблю маляваць
прароду.
—
Адкуль з’яўляюцца сюжэты для тваіх карцін?
— Што з кніг, з іншых малюнкаў, бывае
малюю тое, што бачу з вакна.
—
У вас дома, мабыць, шмат тваіх карцін?
— Не, дома маіх карцін вельмі мала.
Мама пра нас з сястрой кажа "сапожнік без сапагоў” — маляваць – малюем, але ўсе
работы разыходзяцца па розных выстаўках.
—
Калі і як ты прыйшла ў школу мастацтваў?
— У пятым класе мяне прывяла сюды мама. Тут
вучылася мая сястра па класу баяна. А потым мама прапанавала і мне ці на баян
ісці, ці маляваць. Я наглядзелася на сястру, як тая пакутвала ад гэтага баяна,
і таму вырашыла, што лепш пайду на малюнак.
—
Як ты вучышся ў школе, якія прадметы табе падабаюцца?
— "Круглай выдатніцай” ніколі не была, я
хутчэй "харашыстка”. Да ўсіх школьных прадметаў стаўлюся сур’ёзна, але больш
падабаюцца геаграфія і ангійская мова.
— Ці не цяжка наведваць адразу дзве школы: агульнаадукацыйную і мастацкую?
— Канешне, шмат часу займае падрыхтоўка да
ўрокаў. І ездзіць ва Узду таксама складана. Заняткі праводзяцца тры разы на
тыдзень, а расклад руху аўтобуса такі, што ніяк не прыстасуешся, таму цяпер я
магу прыязжаць толькі ў нядзелю. У асноўным малюю дома, але калі прыязжаю на
заняткі ва Узду, то адразу ж бяруся за работу. Некаторыя нашы дзяўчынкі, якія тут
жывуць, пакуль пасядзяць, пагамоняць, а работа ж стаіць. А мне кожная хвіліна
дарагая, таму я стараюся паспець зрабіць як мага больш, раз ужо прыехала.
—
Бацькі, мабыць, ганарацца табой?! Якія іх водгукі аб тваім захапленні?
— Так, бацькі вельмі мной задаволены, заўсёды
мне дапамагаюць і хваляць мае малюнкі.
—
У цябе ёсць яшчэ якія захапленні акрамя жывапісу?
— На іншае часу не заўсёды хапае. Яшчэ,
праўда, люблю чытаць мастацкія кнігі.
—
Якія ў цябе планы, кім ты хочаш стаць?
— Мабыць, як і сястра, хачу працаваць у
школе настаўніцай выяўленчага мастацтва.
Алена Шумілава,
"Чырвоная Зорка” 2005